Alan Magee
In 1943, deed Alan Magee als bemanningslid van een B-17, mee aan een bombardement op Saint-Nazaire. Dat bombardement resulteerde in een enorme verwoesting. Alan Magee was echter nog niet tevreden gesteld en hij sprong uit de B-17 om de schade beneden nog groter te maken. Als resultaat van een vrije val zonder parachute veroorzaakte hij een hoop schade en overleed hij……..vele jaren later.
Saint-Nazaire, gelegen aan de oevers van de Loire en vlakbij de Atlantische oceaan was als stad niet onbekend met water. Daarom was Saint-Nazaire zo belangrijk voor de Duitsers. Hitler was in 1939, aan het begin van WWII, ondanks verwoede pogingen van de Britten en de Fransen, niet te stoppen.
Op 17 juni 1940, met de Duitsers op hun hielen, gingen ongeveer 9.000 Engelse soldaten aan boord van verscheidene schepen. Voor velen was de ontsnapping succesvol, behalve voor de 4.000 opvarenden van RMS Lancastria, die door Duitse vliegtuigen tot zinken werd gebracht.
Door de goede ligging aan het water werd Saint-Nazaire door de Duitsers omgetoverd tot één van de belangrijkste strategische zeehavens, inclusief een zwaar versterkte en beschermde U-Boat basis. De Duitse schepen en onderzeeboten konden zo vrij eenvoudig de Engels bevoorradingskonvooien aanvallen en daardoor was het noodzaak voor de Britten om deze haven te vernietigen.
Op 28 maart 1942 lanceerden de Britten de succesvolle operatie Chariot. Het resultaat was dat de droogdokken zwaar werden beschadigd en tijdens de rest van de oorlog niet meer konden worden gebruikt door de grote slagschepen. De onderzeeboten konden echter hun taken blijven uitvoeren.
Op 3 januari 1943, voerden de Amerikanen hun zesde bombardement op Saint-Nazaire uit, in de hoop om eindelijk de U-Boat basis uit te kunnen schakelen. De aanval werd uitgevoerd door 85 B-17’s onder leiding van Curtis LeMay. Eén van de B-17’s was de B-17 met als bijnaam “Snap! Crackle! Pop!“.
Aan boord van dit toestel was een man met het grootste geluk van de wereld en die man heette Alan Magee, 24 jaar oud en geboren in Plainfield, New Yersey. Door zijn geringe lengte was de taak van Alan het bemannen van de plexiglass geschutskoepel, die was uitgerust met twee zware machinegeweren. Deze geschutskoepel was het meest kwetsbare deel van het vliegtuig en vaak het eerste doel waar vijandelijke vliegtuigen zich op concentreerden en plexiglas bood geen grote bescherming tegen kogels.
Om zoveel mogelijk slachtoffers op de grond te vermijden werden de aanvallen overdag uitgevoerd. Nadeel was dat de vliegtuigen goed zichtbaar waren voor het Duitse afweergeschut. Het squadron steeg op van de basis Molesworth in Engeland. Het was de zevende missie van Alan en eenmaal boven Frans grondgebied worstelde Alan zich in zijn geschutskoepel. Geen moment te vroeg, want direct kwamen er 35 Messerschmitt’s op hun af. De Amerikanen slaagden er in 19 toestellen uit te schakelen en één zwaar te beschadigen. Maar één van de overgebleven BF-109’s trof de rechtervleugel waardoor een groot stuk van de vleugel van de B-17 werd afgeschoten. Ook troffen een aantal kogels de geschutskoepel van Alan. Alan kroop uit zijn geschutskoepel op het dek van het toestel en zag tot zijn schrik dat de rechterkant van het vliegtuig open was gescheurd. Het vliegtuig begon te schudden en begon aan zijn duikvlucht. Alan rende naar zijn parachute, maar kwam tot de ontdekking dat zijn parachute volledig in stukken was gescheurd. Omdat de bommenwerper als een raket naar beneden ging, was er voor Alan maar één optie: diep ademhalen, bidden en door een opening naar buiten springen.
Beneden waren de inwoners van Saint-Nazaire aan het wachten tot het bombardement beëindigd was. Zij die naar boven keken zagen een nieuw onbekend object naar beneden komen. Maar toen het object dichterbij kwam, ontdekten zij al gauw dat het niet om een bom ging, maar een lichaam. Na een val van ongeveer 6 kilometer, smakte het lichaam van Alan door de prachtige koepel van het station dat nog steeds volledig onbeschadigd was. Tot Alan er doorheen viel. Alan boorde een gat in de koepel en belandde vervolgens op de vloer van het station.
Al snel kwam Alan weer bij in gezelschap van een Duitse dokter, die beloofde er alles aan te zullen doen om Alan te redden. En de dokter hield woord. Ondanks 28 scherfwonden, een gebroken neus, een afgerukt ooglid, een doorboorde long en nieren, een gebroken rechterbeen en enkel en een bijna afgerukte rechterarm, overleefde Alan de val. Alan werd door de Duitsers goed behandeld en verzorgd, maar werd later toch overgebracht naar een gevangenenkamp. Alan bleef daar tot het einde van de oorlog.
Van de 85 bommenwerpers, troffen 76 hun doel. 47 Toestellen werden permanent beschadigd en 7 zijn neergestort, waaronder “Snap! Crackle! Pop!”.
De inwoners van Saint-Nazaire zorgden voor een hartelijk welkom toen Alan op 3 januari 1993 weer terugkeerde. Hoewel Alan had deelgenomen aan het vernietigen van hun stad, werd Alan benoemd tot ereburger van Saint-Nazaire. Alan overleed op 84 jarige leeftijd in december 2003.
Nicholas Alkemade
Naar beneden vallen zonder parachute over een afstand van 5,5 kilometer, eindigt meestal maar op één manier. Maar….., er zijn uitzonderingen op de regel zoals het verhaal van Alan Magee ook al duidelijk maakte. Eén van de mannen die deze sprong vanuit zijn brandende vliegtuig eveneens overleefde was Nicholas Alkemade. Nicolas werd geboren in 1922 in Norfolk, Engeland en was tuinman voor hij zich aanmeldde bij de RAF toen WWII uitbrak. Alkemade werd opgeleid tot airgunner op een Lancaster bommenwerper met de naam “Werewolf“. Alkemade vloog 14 succesvolle missies totdat de Lancaster bij een bombardement op Berlijn, op de terugweg naar huis, werd neergehaald boven het Ruhrgebied. De vleugel en romp werden beschadigd en het vliegtuig vloog in brand. Ook de parachutes vlogen in brand. Nicolas moest kiezen tussen een dood door verbranding of dood door een val van 5,5 kilometer. De laatste optie leek Nicolas een betere, hij sprong en met een snelheid van bijna 200 kilometer per uur verloor hij het bewustzijn, op weg naar een zekere dood.
Tot zijn grote verbazing kwam hij 3 uur later bij in de diepe sneeuw in een dennenbos. De flexibele jonge dennenbomen hadden zijn val dusdanig vertraagd, dat het dikke pak sneeuw verder zijn val kon opvangen. Hij had niets gebroken, alleen had hij één van zijn knieën verdraaid. Wel had hij diverse brandwonden en had stukjes perspex van zijn geschutskoepel overal op zijn lichaam.
Hij had de val overleefd, maar ook de rest van de nacht overleven was nog een uitdaging. Door zijn kapotte knie kon hij niet lopen en de ijzige kou begon zijn tol te eisen. Uiteindelijk gebruikte hij zijn fluitje om de aandacht van een paar Duitse burgers te trekken. Hij werd naar het Meschede ziekenhuis gebracht, waar zijn wonden werden verzorgd. Toen zijn gezondheid weer goed genoeg was, werd hij ondervraagd door de Gestapo. De Gestapo geloofde zijn verhaal niet, maar toen zij het wrak van de Lancaster onderzochten, werd het al snel duidelijk dat de parachute van Alkemade nog steeds beschadigd en wel in het toestel was. Alkemade werd een soort beroemdheid en sprak met een aantal Luftwaffe officieren over zijn val. Toch werd hij uiteindelijk overgebracht naar gevangenenkamp Stalag Luft III.
Toen de 10.000 inwoners van het kamp werden gedwongen honderden kilometers door het noorden van Duitsland te trekken, door sneeuwstormen met temperaturen onder de -20 graden, bleef het geluk aan de kant van Alkemade en overleefde hij de tocht en werd uiteindelijk bevrijd. Na de oorlog werkte Alkemade in de chemische industrie in Engeland en werd 64 jaar oud. Hij overleed in juni 1987.
Ivan Chisov (Tsjissov)
Ivan Chisov was een navigator op een Ilyushin II-4 bommenwerper. In januari 1942 vielen jagers van de Luftwaffe de bommenwerper aan en moest Ivan het toestel verlaten. Ivan sprong uit het toestel op een hoogte van ongeveer 7000 meter. Omdat de strijd nog steeds doorging, opende Ivan niet gelijk zijn parachute, omdat hij bang was dat hij, bungelend aan zijn parachute, voor de Duitse jagers een gemakkelijk doelwit zou zijn. Hij was van plan zijn parachute te openen als hij buiten het strijdgewoel was aangekomen. Maar waar hij niet aan dacht is dat hij door de ijle lucht op grote hoogte het bewustzijn zou verliezen.
Ivan raakte bij de landing de rand van een ravijn met heel veel sneeuw met een snelheid van rond de 200 km per uur. Vervolgens rolde hij naar beneden. De grondtroepen hadden Ivan zien vallen en haastten zich naar de plek waar Ivan tot stilstand was gekomen, met zijn ongeopende parachute nog aan. Zij waren verbaasd dat Ivan nog leefde en na korte tijd weer bijkwam. Ivan had bijna alles gebroken wat je maar kunt voorstellen en een maandlang was zijn toestand heel erg kritiek. Ondanks zijn verwondingen was hij na 3 maanden weer in staat om te vliegen. Hij had een aanvraag ingediend om weer te mogen vliegen, maar in plaats daarvan werd Ivan aangesteld als trainer navigatie.
Ivan Chisov vloog gedurende zijn carriere in totaal 70 missies. Hij overleed in 1986.
EUGENE MORAN
Van een totaal andere orde, maar toch ook heel bijzonder is het verhaal van Eugene Moran.
Geboren op 17 juli 1924 in Wisconsin, als zoon van een boer, meldde Eugene zich op 18-jarige leeftijd aan bij de US Army Airforces na de aanval op Pearl Harbor.
Eugene werd ingedeeld bij de 96th Bombardment Group, 339th Bombardment Squadron, Eight Airforce en werd staartschutter aan boord van de B-17 “Rikki Tikki Tavi“. Op 29 november 1943 vloog Eugene voor een bombardementsvlucht samen met een aantal andere B-17’s richting Bremen. Nadat de bommen succesvol waren gedropt, raakte de Rikki Tikki Tavi achter bij de andere bommenwerpers en werd zodoende een makkelijke prooi voor de Duitse verdediging. De B-17 werd geraakt door heftig afweergeschut en brak in twee stukken. De navigator voorin het vliegtuig sprong uit het vliegtuig, maar Eugene zat opgesloten in het staartstuk en kon er niet uitkomen. De rest van de bemanning werd gedood. Het staartstuk was nagenoeg niet beschadigd en werd een soort glider met Eugene nog steeds achter zijn M2 Browning machinegeweer. Eugene bleef in gevecht met de BF-109 Messerschmitt die hem bleef aanvallen. Eugene bleef vechten tot het staartstuk de grond raakte en bleef steken in een boom. Eugene had het overleefd, maar was ernstig gewond. Twee Servische krijgsgevangenen hadden het ongeluk zien gebeuren en haastten zich naar Eugene. De twee Serviërs waren arts en hebben hem zo goed mogelijk verzorgd. Een gescheurde schedel van de klap tegen de machine geweren, gebroken ribben en armen, het ging niet erg goed met Eugene.
Gelukkig is hij volledig hersteld, maar moest wel 18 maanden in verschillende krijgsgevangenenkampen in Duitsland, Rusland en Polen doorbrengen. Ook overleefde hij een dodenmars van 850 kilometer in april 1945. Eugene overleed op 23 maart 2014.
Bron:
War History Online en diverse Wikipedia artikelen.