Bill Millin, “The mad piper”

Bill Millin werd geboren op 14 juli 1922 in Regina, Saskatchewan, als zoon van een vader van Schotse komaf. De familie keerde terug naar Glasgow toen William drie jaar oud was. Zijn vader werd politieman. William groeide op en ging naar school in de Shettleston wijk. Hij sloot zich aan bij de Territorial Army in Fort Wlliam en speelde doedelzak in de band van de Highland Light Infantery en de Queen’s Own Cameron Highlanders, voor hij zich vrijwillig aanmeldde als commando.

Bill ontmoette Lord Lovat (Simon Fraser) tijdens de gevechtstraining in Achnacarry in de Scottish Highlands. Lovat werd geboren op 9 juli 1911 als zoon van de 14^e Lord Lovat. Lovat werd het hoofd van de Inverness Highland aristocracy en sloot zich aan bij de 1^e Special Services brigade toen de Tweede Wereldoorlog begon. Lovat vroeg Millin om zijn persoonlijke doedelzakspeler te worden om het moraal van de mannen tijdens de strijd zo hoog mogelijk te houden. De Britse overheid had het spelen van de doedelzak verboden in oorlogssituaties, maar Lovat had een andere mening: “Ah, maar dat is een Engels oorlogsbureau. Dat verbod is op ons Schotten niet van toepassing”.

Lovat en zijn mannen landden op 6 juni 1944, D-Day, op Sword beach. Lovat ging voorop, gevolgd door zijn mannen. Tijdens de ontscheping werd de man direct achter Lovat getroffen in zijn hoofd en al snel zag Millin vele slachtoffers om hem heen in zee drijven. Millin was de enige die gekleed was in een kilt, dezelfde soort die zijn vader had gedragen in Vlaanderen tijdens de Eerste Wereldoorlog. Lovat gaf Millin de opdracht om “Highland Laddie” te spelen (“Give me Highland Laddie man!”) en zo arriveerde Lovat en zijn mannen op het strand. Op het strand aangekomen liep Millin heen en weer alsof hij op het strand van Brighton was en speelde “The road to the isles”, ondanks het feit dat de kogels hem om de oren vlogen. Velen werden gemotiveerd door Millin, anderen vonden dat hij gek was en dekking moest zoeken (“Get down you mad bugger!”)

Na de landing en de doortocht vanaf het strand was het eerstvolgende doel om de mannen van John Howard, die op spectaculaire wijze de brug bij Bénouville (Pegasus bridge) hadden veroverd, te ontzetten.  Bij aankomst bij het kanaal van Caen werd de groep van Lovat onder schot genomen door een scherpschutter. Iedereen zocht dekking plat op de grond behalve Millin, die zakte op zijn knie en speelde door. Lovat doodde de scherpschutter met één schot en vroeg Millin “Blue bonnets over the border” te spelen. Volgens Lovat konden de mannen bij de brug dan horen dat zij in aantocht waren.

John Howard had het inmiddels 12 uur volgehouden om de brug te verdedigen tegen diverse tegenaanvallen en had dringend versterking nodig en vooral munitie. Plotseling hoorden de mannen bij de brug de doedelzakgeluiden en konden hun oren en later hun ogen niet geloven. Lovat’s commando’s arriveerden bij de brug met Millin op kop. Een korte tijd verstomde de strijd, zelfs de Duitsers waren verbaasd over de aanblik van de doedelzakspeler. Lang duurde het niet en uiteindelijk raakte de doedelzak beschadigd en kon Millin niet meer verder spelen. Lovat excuseerde zich bij Howard dat hij “a few minutes” (anderhalf uur) te laat was en werd er voedsel uitgedeeld, thee en whisky gedronken, in afwachting van de infanterie met de Churchill en Sherman tanks die vanaf het strand ook onderweg waren.

Het volgende doel was de stad Caen.

Na de oorlog heeft Millin nog gesproken met Duitsers die bij het strand gelegerd waren en alles hadden meegemaakt. De Duitsers verklaarden hem voor gek en hadden bewust niet op hem geschoten, maar Millin zei “als ik gek ben, kan ik je wel zeggen dat Lovat nog veel gekker was”.

Lord Lovat en Bill Millin bleven na de oorlog dikke vrienden. Lovat overleed in 1995 en uiteraard speelde Bill op zijn begrafenis. Bill overleed in 2010, 88 jaar oud.

Bron: Historiek.net